• 30 Ιουλίου 2013 00:13
• Καταχωρήθηκε σε: Άρθρα, Ειδήσεις, Νέος, Οικονομία, Πολιτική

Τις προάλλες, έγινε μεγάλη συζήτηση για τα δύο αυτά ανατριχιαστικά συνθήματα, που χρησιμοποιήθηκαν εντός και εκτός Βουλής, σε ευθεία αντιπαραβολή.

Και γέμισαν οι συνήθεις «καθωσπρέπει» εκδοτικές ναυαρχίδες του Συστήματος («Καθημερινή»κλπ) με οιμωγές και περισπούδαστες αναλύσεις για την κατάντια της Βουλής, το χαμηλό επίπεδο, τη συμπεριφορά υποκόσμου ορισμένων ακραίων Κομμάτων, κλπ.

Να συμφωνήσουμε –κατά το ήμισυ όμως μόνο…

Γιατί στις προσεγγίσεις αυτές, εμφανίζονται δύο «δομικά» προβλήματα λογικής και ηθικής.

Το πρώτο: Οι «αθεράπευτοι εστέτ», σήμερα κοπτόμενοι για την ποιότητα και το επίπεδο του Κοινοβουλίου (κατ’ άλλους «Κυνοβουλίου»), δεν νοιάζονται για την εν τοις πράγμασι –ακόμη και με καθωσπρέπει περιτύλιγμα– τρομακτική έκπτωση μιας Βουλής, όπου,π.χ:….

• Ψηφίζονται νύχτα, στη ζούλα, Νομοσχέδια που ξεθεμελιώνουν δικαιώματα και κατακτήσεις εργαζομένων, και διατάξεις ευνοϊκές για τους βουλευτές–«βολευτές» που ευλογούν τα γένια τους

• Παρατηρούνται άδεια έδρανα σε κρίσιμες συνεδριάσεις, όπου εκφωνούνται «δεκάρικοι» λόγοι Μαυρογιαλούρων

Αν λοιπόν έτσι, κάποιοι «διυλίζουν τον κώνωπα» των πράγματι ακραίων και προκλητικών συνθημάτων, αλλά «καταπίνουν την κάμιλον» των ανωτέρω αθλιοτήτων, τότε οι «στημένοι» κλαυθμοί και οδυρμοί τους μόνο υποκρισία αναδεικνύουν…

Αυτά τους μάραναν!

Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι αυτά τα δύο Εμφυλιοπολεμικά συνθήματα (τσουβαλιασμένα μαζί από τους «καθωσπρέπει» αναλυτάδες…) έχουν μεν ομοιότητες αθλιότητας ύφους και συγκάλυψης λαθών αλλά και σημαντικές διαφορές ουσίας:

Το «ΕΑΜ–ΕΛΑΣ–Μελιγαλάς» αφορούσε μια μονομερή απίστευτη βαρβαρότητα του νικητή ΕΛΑΣ…

Στις 15/9/1944, ο Μελιγαλάς έπεσε στα χέρια των Ελασιτών. Ακολούθησαν σκηνές φρίκης και ντροπής με φυλακίσεις, σφαγές, βιασμούς, απαγχονισμούς και κάθε είδους βασανιστήρια…

Στο τέλος, οι απομένοντες φυλακισμένοι –Ταγματασφαλίτες, χωροφύλακες, άμαχοι– οδηγήθηκαν δεμένοι 2 χιλιόμετρα έξω απ’ το Μελιγαλά.

Γυμνοί, ξυπόλητοι, νηστικοί, διψασμένοι, τραυματίες, ασθενείς, αναγκάστηκαν από τους ΕΛΑσίτες να βαδίσουν μέχρι τα χείλη της εκεί πηγάδας ανά τριάδες, όπου σφάχτηκαν και ρίχτηκαν μέσα, μπροστά στα γεμάτα φρίκη κι αποτροπιασμό μάτια των συγγενών τους, υποχρεωμένων να παρακολουθήσουν τα βασανιστήρια και τη σφαγή.

Αυτό συνεχίστηκε επί τρεις ολόκληρες μέρες, χωρίς διακοπή…

Η Αριστερά, σε καμία από τις εκφάνσεις και εκδοχές της, δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη και δεν αναγνώρισε τη σφαγή και τη βαρβαρότητα εκείνη, καλύπτοντάς τη με ηλίθιες υπεκφυγές τύπου «Ήταν η δίκαιη απάντηση του λαού στις βαρβαρότητες των μοναρχοφασιστών…» κλπ.

Δυστυχώς, έτσι κάνει πάντα με τα σφάλματά της –αναγνωρίζοντάς τα μετά από δεκάδες χρόνια, έχοντας στο μεταξύ εξομοιωθεί σε βαρβαρότητα λόγου και μεθόδων με τους αντιπάλους που καταγγέλλει…

Και αντί αναγνώρισης και συγγνώμης, τολμούν σήμερα μέλη και οπαδοί της να προκαλούν τις μνήμες με αυτό το άθλιο σύνθημα…

Αντίθετα, το επίσης αγριότατο «Στο Βίτσι και στο Γράμμο, σας χώσαμε στην άμμο» αφορούσε μια νίκη μετά από σύγκρουση δύο εμπολέμων…

Δηλαδή, του Κυβερνητικού Στρατού και του κομμουνιστικού ΔΣΑ («Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας»)

Όπου ο ΔΣΑ, το θέρος του 1949, επέλεξε με ευθύνη του να συνεχίσει την εξέγερση με αντιπαράταξη «Τακτικού Στρατού» (αντί του «αντάρτικου πίεσης» που προέκρινε ο καθαιρεθείς γι’ αυτό Μάρκος Βαφειάδης) ενάντια στους Κυβερνητικούς, αλλά χωρίς καμιά ενίσχυση από Σοβιετική Ένωση και Γιουγκοσλαβία, χωρίς επιμελητεία, πυρομαχικά και εφεδρείες…

…κουβαλώντας πεζή –μεταξύ άλλων– μέσα από χαράδρες και βουνά χιλιάδες βίαια στρατολογημένα δεκαπεντάχρονα κοριτσόπουλα από όλη τη Βόρεια Ελλάδα, για να ενισχύσει την άμυνα στο Γράμμο–Βίτσι –εξ ων πάνω από τα μισά πέθαναν από τις κακουχίες (Δ. Βλαντάς: Ημερολόγιο 1947–1949, Εκδόσεις της Εστίας, σ.219).

Εδώ επομένως, έχουμε μια νίκη στρατού επί στρατού, που δεν μπορεί να εξισωθεί ηθικά με τη σφαγή αιχμαλώτων, στρατιωτικών αλλά και άοπλων πολιτών, όπως στο Μελιγαλά από τον ΕΛΑΣ…

Όμως εδώ βρίσκεται και το λάθος της άλλης πλευράς, των νικητών του Εμφυλίου…

 Οι οποίοι νικητές –το μετεμφυλιακό Κράτος της Δεξιάς– έχωσαν, μετά το κεφάλι του αντιπάλου, και το δικό τους κεφάλι στην άμμο…

Σαν στρουθοκάμηλοι…

Και αντί, μετά τη στρατιωτική τους νίκη, να επιδιώξουν να κυριαρχήσουν ιδεολογικοπολιτικά και πολιτιστικά στην κοινωνία, πείθοντας ότι δεν στηρίζονται μόνο στους Αμερικανούς του Βαν Φλητ και στις λόγχες, εκείνοι, με τα ξερονήσια, τις δηλώσεις μετανοίας, τα βασανιστήρια, τα κοινωνικά φρονήματα, εκχώρησαν στην ηττηθείσα στρατιωτικά και αφελή γεωστρατηγικά Ελληνική Αριστερά την ιδεολογική και πολιτιστική ηγεμονία στην Ελλάδα από το 1950 μέχρι σήμερα.

Στην Αριστερά του «όχι σε όλα»…

Ενός «όχι» τεμπελιάς, προχειρότητας και επιπολαιότητας, κραυγών και συνθημάτων χωρίς δουλειά, που μολύνει όλο το εν «Κυνοβουλίω» σήμερα πολιτικό φάσμα, μηδέ της «Χρυσής Αυγής» –που ξεστόμισε το σύνθημα για «Γράμμο και άμμο»– εξαιρουμένης…

Η οποία «Χρυσή Αυγή» –σφετερίστρια χώρων που άλλοι ανέδειξαν και που δεν τους δικαιούται…– δεν φαίνεται να έχει αναλυτικές και τεκμηριωμένες θέσεις για κανένα από τα θέματα που απασχολούν και βασανίζουν τους Έλληνες (Εργασία, Υγεία, Εθνική Οικονομία, Εξωτερική Πολιτική, Αξιοποίηση Εθνικών Πόρων) και αυτό το αντισταθμίζει με κραυγές και τσαμπουκά…

Και έτσι, μετά το παράδοξο μιας Αριστεράς που συνθηματολογεί χυδαία για σφαγές που σε καμιά νίκη δεν την οδήγησαν, έχουμε σήμερα και μια Άκρα Δεξιά που, τεμπελιάζοντας σαν Αριστερά, απλά κραυγάζει απαντητικά και απειλεί, χωρίς να παρουσιάζει συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις…

Γι’ αυτό, κανένας από τους δυο παραπάνω «αλληλοτιμώμενους» χώρους –τόσο όμοιους αλλά και διαφορετικούς συγχρόνως– δεν έχει μέλλον να προσφέρει στην Πατρίδα…