Ο Ιωάννης Μεταξάς, το χρέος και το ηρωικό “ΌΧΙ”
- 30 Οκτωβρίου 2012 12:30
Το παρακάτω κείμενο μοιράστηκε στον κόσμο από κλιμάκιο της νεολαίας ΛΑ.Ο.Σ Θεσσαλονίκης, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου στην παραλία της πόλης.
Το ΌΧΙ στους Ιταλούς το είπε ο Ιωάννης Μεταξάς, αυτός που προετοίμασε ολόκληρο το έθνος για να γραφτεί τελικά το έπος του ’40. Το ΌΧΙ στην πράξη ναι μεν το εξέφρασε ο Ελληνικός λαός, ΌΜΩΣ διά του στόματος του αρχηγού του. Το ΌΧΙ όμως αυτό δεν ήταν το πρώτο ΌΧΙ του Ι.Μεταξά Το 1936 η Ελλάδα αρνήθηκε να συνεχίσει να πληρώνει το δάνειο που είχε συνάψει με τη βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique. Η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διαρκές Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου της Κοινωνίας των Εθνών, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις…Η κυβέρνηση εκείνης της εποχής υπέβαλε υπόμνημα στο δικαστήριο, όπου, ανάμεσα στα άλλα, προέβαλε τους παρακάτω ισχυρισμούς, οι οποίοι και έγιναν πανηγυρικά δεκτοί από το δικαστήριο αυτό :
«Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για την διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στη θέση της θα έκανε το ίδιο» («Yearbook of the International Law Commission*. 1980, v.l, σελ. 25).
Η υπόθεση τράβηξε σε μάκρος και το 1938, η τότε ελληνική κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά -, υπέβαλε νέο υπόμνημα, όπου τόνιζε τα παρακάτω αυτονόητα:
«Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση «η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον λαό τους: οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δυο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατο να πληρωθεί το χρέος και την ίδια ώρα να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Το οδυνηρό πρόβλημα προκύπτει όταν πρέπει να επιλέξει κανείς ανάμεσα στα δυο καθήκοντα. Το ένα πρέπει να υποχωρήσει έναντι του άλλου. Ποιο πρέπει να είναι αυτό;… Η θεωρία αναγνωρίζει σ’ αυτό το ζήτημα ότι το καθήκον μιας Κυβέρνησης να εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημόσιων υπηρεσιών υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών της. Από κανένα Κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή συνολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις αν αυτό θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών του και έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας. Στην περίπτωση όπου η πληρωμή του χρέους του θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή ή τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι, κατά τους συγγραφείς, υποχρεωμένη να διακόψει, ή ακόμη και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους».
Το Διεθνές Δικαστήριο αποδέχτηκε το σκεπτικό της ελληνικής «φασιστικής» κυβέρνησης, δικαίωσε την Ελλάδα και φιλοτέχνησε ένα ουσιώδες νομικό προηγούμενο που χρησιμοποίησαν πολλές χώρες ανάμεσα σε αυτές και ηΑργεντινή του αειμνήστου προέδρου Νέστορ Κίχνερ, ο οποίος το 2003 επέλεξε, έναντι της εξαθλίωσης του λαού που επέβαλλαν τα προγράμματα του ΔΝΤ, να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους.
Βεβαίως, είναι αλήθεια ότι υπήρξαν σημαντικές διαφορές του τότε με το σήμερα. Π.χ. τότε η Ελλάδα ήταν κατά βάση αυτάρκης, σήμερα το 80% όσων καταναλώνουμε είναι εισαγώμενο. Τότε η Ελλάδα είχε το δικό της νόμισμα, σήμερα είμαστε στο ευρώ (χωρίς ουσιαστική βιομηχανία, χωρίς εθνική παραγωγή ενώ οτιδήποτε ντόπιο ή εθνικό απαξιώνεται). Σήμερα έχουμε πρωτογεννές έλλειμμα ενώ οι ελληνικές τράπεζες έχουν αγοράσει το ελληνικό χρέος κατά το 1/3 σε μορφή ομολόγων, επομένως εφόσον δανειστές μας κατά ένα μέρος είμαστε εμείς οι ίδιοι και όχι μόνο οι αδηφάγοι “τοκογλύφοι” του οικονομικού γίγνεσθαι, αυτόματη στάση πληρωμών του ελληνικού χρέους θα σήμαινε πτώχευση και καταστροφή των καταθέσεων και της ζωής των Ελλήνων πολιτών (παύση πληρωμών μισθών, συντάξεων κ.τ.λ. και όχι μόνο εξωτερικών πληρωμών).
Γι’ αυτό ο Λαίκός Ορθόδοξος Συναγερμός, μη θέλωντας να συμβάλει στο γενικευμένο κύμα λαϊκισμού, ψήφισε το άρθρο 1 του 1ου Μνημονίου, χωρίς όμως να ψηφίσει τα διάφορα μέτρα και τους νόμους που αφορούσαν τις μειώσεις μισθών και συντάξεων. Στα 2 νομοσχέδια Λομβέρδου για το ασφαλιστικό πού ήρθαν τον περασμένο Ιούνιο και τον Ιούλιο στη Βουλή: Ο ΛΑ.Ο.Σ. ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΕ.Στο νομοσχέδιο Λομβέρδου για τα εργασιακά πού ήρθε τον Ιούνιο στην Βουλή: Ο ΛΑ.Ο.Σ. ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΕ.Στο Νομοσχέδιο για την απελευθέρωση των μεταφορών (φορτηγατζήδες), που ήρθε τον Σεπτέμβριο στη Βουλή: Ο ΛΑ.Ο.Σ. ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΕ.Στο πολυνομοσχέδιο για τα «επείγοντα μέτρα εφαρμογής του προγράμματος στήριξης» πού ήρθε στις 14 Δεκεμβρίου στη Βουλή: Ο ΛΑ.Ο.Σ. ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΕ.
