Ο Πατριωτισμός απέναντι στην Παγκοσμιοποίηση του Καπιταλισμού

Γράφει ο Γιάννης Παναγιωτακόπουλος
Υπεύθυνος Οργανωτικού της ΝΕ.Ο.Σ.

Δεν θέλω να εμπλακώ σε μία λεπτομερή ιστορική καταγραφή των γεγονότων, διότι οι έχοντες ακόμα και τις στοιχειώδεις γνώσεις γύρω από την παγκόσμια ιστορία του 20ού αιώνα, γνωρίζουν ότι το τέλος της αποικιοκρατίας (της κορυφαίας δηλαδή έκφρασης του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού), ήρθε από την ανάδυση μαχητικών Εθνικιστικών κινημάτων σε όλον τον πλανήτη. Το παράδειγμα του αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. στην Κύπρο (1955 - 59), εναντίον της Βρετανικής αποικιοκρατίας είναι χαρακτηριστικό. Τότε θυμόμαστε όλοι ποιοι ήταν οι σύμμαχοι του ιμπεριαλισμού, που από τον ραδιοσταθμό της Βουδαπέστης κατέδιδαν δημοσίως προς τους Βρετανούς την ταυτότητα του αρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α.

Θα ήθελα όμως συνοπτικά να επικεντρωθώ και να ξεκαθαρίσω για άλλη μία φορά, την θέση των Πατριωτών - Εθνικιστών, απέναντι τόσο στις θεωρητικές βάσεις, όσο και στην σημερινή πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης του Καπιταλισμού. Νομίζω ότι έτσι μπορεί να γίνει πιο σαφές, ποιών η θέση είναι εκ φύσεως αλληλοεξαρτώμενη, και ποιών εκ φύσεως αντίθετη προς το σύγχρονο φαινόμενο της Παγκοσμιοποίησης.

Κατά το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα, ο πλανήτης έζησε με τον ψυχρό πόλεμο, μεταξύ δύο διεθνιστικών συστημάτων, του Καπιταλιστικού και του Κομουνιστικού. Στα τέλη αυτού του αιώνα φάνηκε ξεκάθαρα πως ο Κομμουνισμός είχε μικρότερες αντοχές από τον αντίπαλό του και έτσι τα ουτοπικά και εγκληματικά «σοσιαλιστικά καθεστώτα» του, έπαψαν να είναι και «υπαρκτά». 'Αφησαν λοιπόν στον Καπιταλισμό την εξουσιοδότηση να εφαρμόσει το κοινό διεθνιστικό τους όραμα.

Με τον όρο «διεθνισμός» εννοούμε την θεωρία εκείνη, που έχει εξίσου υιοθετηθεί και από τα δύο συστήματα, και σύμφωνα με την οποία θα πρέπει να καταργηθούν τα σύνορα και οι εθνικές ιδιαιτερότητες, προκειμένου να επέλθει η «παγκόσμια ειρήνη» (η γνωστή διεθνής ατάκα των καλλιστείων). Και τα δύο συστήματα θεωρούν -για διαφορετικούς λόγους το καθένα- ότι τα Έθνη είναι τεχνητές οντότητες που θα πρέπει να εκλείψουν στον μελλοντικό κόσμο, που το καθένα ξεχωριστά επιφυλάσσει για την ανθρωπότητα. Έτσι τόσο ο Καπιταλισμός, όσο και ο Κομμουνισμός επιδιώκουν μία δική τους Παγκοσμιοποίηση.

Η θεωρητική βάση της Καπιταλιστικής Παγκοσμιοποίησης είναι ο άκρατος οικονομικός φιλελευθερισμός. Μία οικονομική θεωρία που αναγάγει την αρρωστημένη αστική νοοτροπία σε ηθική, αφού ο κεντρικός της άξονας είναι ουσιαστικά η ασύδοτη επιδίωξη του κέρδους. Τα πάντα στον κόσμο, σύμφωνα με τον άκρατο φιλελευθερισμό, θα πρέπει να διαμορφωθούν έτσι, ώστε η ατομική επιδίωξη της μεγιστοποίησης του κέρδους να είναι απρόσκοπτη και ανεμπόδιστη. Κανένας ηθικός, νομικός, εθνικός, πολιτισμικός φραγμός δεν θα πρέπει να βρίσκεται μπροστά στην επιδίωξη αυτή. Έτσι η «ελεύθερη αγορά» (βλέπε ασύδοτη) παρουσιάζεται ως η ιερότερη και μεγαλύτερη κατάκτηση της ανθρωπότητας, η οποία θα πρέπει να επιβληθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης.

Η συγγένεια αυτής της υλιστικής λογικής με τον Μαρξιστικό υλισμό είναι εμφανής. Και για τις δύο φιλοσοφίες, η οικονομία είναι (και πρέπει να είναι) εκείνη που καθορίζει την πολιτική και όχι το αντίθετο. Οι πολιτικές, πολιτισμικές, εθνικές, και ανθρώπινες σχέσεις θα πρέπει να προσαρμοστούν πάνω στο εκάστοτε οικονομικό μοντέλο. Η πλήρης αλλοτρίωση κάθε ανθρώπινης έκφρασης και υπόστασης.

Εθνικιστές διανοούμενοι από πολύ νωρίς είχαν επισημάνει το γεγονός ότι οι φιλελεύθερες θεωρίες είναι φτιαγμένες έτσι, ώστε με την εφαρμογή τους, να πολλαπλασιάζονται ανεμπόδιστα τα κέρδη των παγκόσμιων Κεφαλαιοκρατών, εις βάρος των λαών οι οποίοι θα δέχονται την όλο και πιο στυγνή εκμετάλλευση. Οι δημιουργηθείσες πολυεθνικές εταιρίες θέλουν να επεκτείνουν την «ελεύθερη αγορά» σε όλο τον κόσμο προκειμένου να έχουν όσο το δυνατόν περισσότερους καταναλωτές που θα αγοράζουν τα προϊόντα τους, και όσο το δυνατόν πιο φθηνούς εργάτες που θα τα κατασκευάζουν. Με εξαγορές - συνενώσεις των πολυεθνικών κολοσσών, με ήδη μεγάλες εθνικές επιχειρήσεις, καταργείται κάθε έννοια υγιούς ανταγωνισμού και προωθείται η πλήρης εξαφάνιση των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, και η επικράτηση ενός παγκόσμιου μονοπωλιακού Καπιταλισμού. Το σημαντικότερο εμπόδιο σε αυτή την επιδίωξη είναι τα ανεξάρτητα Εθνικά κράτη, που θέτουν τους δικούς τους όρους, προκειμένου να προστατέψουν τους λαούς τους. Παράλληλα οι διαφορετικοί Εθνικοί πολιτισμοί αποτελούν ένα τεράστιο ψυχολογικό ανάχωμα, στην εφαρμογή του παγκόσμιου καταναλωτικού μοντέλου που θέλουν να επιβάλουν, προκειμένου να μπορούν εύκολα, να πωλούν σε όλον τον κόσμο ό,τι παράγουν.

Έτσι μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο της παγκοσμιοποίησης:

1. Διάλυση των εθνικών κρατών, με την σταδιακή μεταβίβαση των αρμοδιοτήτων τους σε υπερεθνικούς οργανισμούς (π.χ. Ευρωπαϊκή Ένωση), με απώτερο σκοπό την δημιουργία ενός παγκόσμιου οργανισμού - κράτους που θα κυβερνάει όλον το πλανήτη.
2. Διάλυση των Εθνικών Πολιτισμών χτυπώντας την πηγή της δημιουργίας τους, τους ομοιογενείς εθνικούς πληθυσμούς. Προς αυτή την κατεύθυνση χρησιμοποιείται η κατευθυνόμενη λαθρομετανάστευση και τα ιδεολογήματα του «πολυπολιτισμού».
3. Επικράτηση σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό των όρων της «ελεύθερης αγοράς» του παγκόσμιου Καπιταλισμού, με σταδιακή κατάργηση των κεκτημένων των εργαζομένων (οκτάωρο, ασφάλιση, συλλογικές συμβάσεις κ.λπ.). Όταν πια θα έχουν προχωρήσει τα δύο πρώτα βήματα, αυτό θα αποτελεί την πιο εύκολη υπόθεση.

Ο Πατριωτισμός είναι η μόνη ουσιαστική και αποτελεσματική μορφή αντίστασης, απέναντι στην παγκοσμιοποίηση του Καπιταλισμού. Πρώτων διότι απορρίπτει ως ανήθικη την αρρωστημένη αστική νοοτροπία, που γεννά την ασύδοτη επιδίωξη του κέρδους και τον καταναλωτισμό. Δεύτερον διότι υπερασπίζεται τα Εθνικά Κράτη και τους Εθνικούς Πολιτισμούς, τους μεγαλύτερους δηλαδή εχθρούς της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης.

Τα αριστερά διεθνιστικά κινήματα «κατά της παγκοσμιοποίησης», όχι μόνον δεν την πλήττουν, αλλά τουναντίον χρησιμοποιούνται από τον παγκόσμιο Καπιταλισμό προκειμένου να στηρίξουν εκείνα τα κρίσιμα βήματά, που θα του εξασφαλίσουν την επικράτησή του. Την διάλυση δηλαδή των Εθνικών κρατών και Πολιτισμών. Αποτελούν τα σύγχρονα δεκανίκια του. Αυτός είναι ο λόγος που τα κινήματα αυτά πρωτοστατούν στην προώθηση της λαθρομετανάστευσης και του πολυπολιτισμού, και για αυτόν ακριβώς τον λόγο αμείβονται πλουσιοπάροχα από τους υπερεθνικούς οργανισμούς για τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Έτσι αποτελούν κάτι παραπάνω από ειρωνεία, οι όποιες κατηγορίες εκτοξεύουν κατά του Πατριωτικού κινήματος, για συνεργασία με τον Καπιταλισμό - Ιμπεριαλισμό.

Η ανάδυση των Πατριωτικών κινημάτων σε όλον τον πλανήτη και ιδιαιτέρως στην Ευρώπη, αποτελεί τον εφιάλτη των παγκοσμιοποιητών. Τα σχέδια τους προσκρούουν πάνω στις καταψηφίσεις των διαφόρων συνθηκών και Ευρωσυνταγμάτων, πάνω στα μέτρα φραγμού της αλόγιστης λαθρομετανάστευσης, επάνω στην ενδυνάμωση των εθνικών συνειδήσεων και πολιτισμών. Οι μεγάλοι εθνικοί πληθυσμοί συνειδητοποιημένων Πατριωτών, είναι αδύνατον να μετατραπούν σε παγκοσμιοποιημένες μάζες ομοιομορφοποιημένων καταναλωτών, δίχως κανένα αντανακλαστικό αντίστασης, όπως τις ονειρεύονται οι παγκόσμιοι Κεφαλαιοκράτες.

Σε αυτόν τον αγώνα αντίστασης, οι μη προνομιούχοι που γίνονται όλο και φτωχότεροι, οι επιχειρηματίες των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων που αισθάνονται να συνθλίβονται κάτω από την πίεση των πολυεθνικών, οι άνεργοι που γίνονται όλο και πιο μακροχρόνιοι, θα αποτελέσουν την πρωτοπορία του Πατριωτικού κινήματος. Και κανένα επικοινωνιακό παιχνιδάκι των -κάθε απόχρωσης και οικονομικής θεωρίας- διεθνιστών, δεν πρόκειται να αποπροσανατολίσει αυτό το βασικό ένστικτο αυτοσυντήρησης του Λαού.

[Το κείμενο αυτό αναδημοσιεύεται απο την ηλεκτρονική πατριωτική εφημερίδα "Ελληνικές Γραμμές"]

Αρχή σελίδας